Aanbodeconomen richten hun aandacht vooral op de problemen die zich voordoen bij de hoeveelheid, kwaliteit en ontwikkeling van de productiefactoren die de productiecapaciteit bepalen. Aanbodeconomen worden ook wel aanbodgerichte economen, Klassieke School of supply side economists genoemd.
Grondleggers (aanbod)economie
Een aantal geleerde aanbodeconomen werd als grondlegger van de economie als wetenschap beschouwd. Dit waren Adam Smith, David Ricardo, Thomas Malthus en Jean-Baptiste Say. Later hebben Friedrich Hayek (Nobelprijs economie in 1974) en Robert Mundell (Nobelprijs economie in 1999) een grote bijdrage geleverd aan de populariteit van de denkrichting.
Uitgangspunten aanbodeconomen
Aanbodeconomen gingen er vanuit dat de productie altijd werd verkocht. Wanneer er vanuit wordt gegaan dat alle productie zijn eigen vraag schept, is er sprake van een aanbodgerichte economie. Jean-Baptiste Say formuleerde het aanboddenken in de naar hem vernoemde Wet van Say: ‘elk aanbod schept zijn eigen vraag‘. Deze aanname had verregaande gevolgen voor de opvattingen over het functioneren van de economie en de oplossingen wanneer er sprake was van overproductie.
Adam Smith legde in zijn Wealth of Nations (1776) de nadruk op de ordenende functie van het prijsmechanisme. Hierdoor zou volgens hem iedereen zich in vrijheid (zonder overheidsingrijpen) kunnen ontplooien. Deze opvatting behoort tot het klassiek of economisch liberalisme. David Ricardo werkte de ideeën van Smith verder uit.
Say en het subjectieve nut
Jean-Baptiste Say had naast zijn aanbodgerichte theorie nog een andere bijzondere verdienste. In de 18e eeuw ging men ervan uit dat de waarde van een goed te bepalen was aan de hand van de opgeofferde productiemiddelen. Met andere woorden: de tijd die in het vervaardigen van een product was gestoken bepaalde de waarde van het product. Say trok dit in twijfel en veronderstelde dat de waarde van het product mede te bepalen was door het subjectieve nut of de waarde die de consument aan het product hecht.
