Het klinkt misschien vreemd, maar de Nederlandse overheid ziet het hebben van een eigen woning als een ‘denkbeeldige’ bron van inkomsten. Dit denkbeeldige inkomen is de huurwaarde die de eigenaar zou ontvangen wanneer hij zijn huis zou verhuren. Over deze denkbeeldige inkomsten betaalt de woningeigenaar een vast belastingtarief (forfait betekent een vooraf vastgestelde som of tarief) die bij de jaarlijkse aangifte van de inkomstenbelasting moet worden ingevuld.
Het eigenwoningforfait wordt vastgesteld als percentage van de WOZ-waarde van de woning. De WOZ-waarde wordt jaarlijks door de gemeente vastgesteld en het percentage dat over de WOZ-waarde wordt gerekend als eigenwoningforfait wordt door de Tweede Kamer vastgesteld en door de Belastingdienst wordt geïnd. De hoogte van het eigenwoningforfait hangt af van de vastgestelde waarde van een onroerend goed. Voor een gemiddelde woning wordt ongeveer 0,7% eigenwoningforfait over de WOZ-waarde betaald. Wanneer de WOZ-waarde bijvoorbeeld € 260.000 is, dan is het eigenwoningforfait 0,7 % van € 260.000 = € 1.820.
